#فتح_نان :#رفیق_پیتر_کروپوتکین#فصل_ششم :#مسکن

فتح نان : رفیق پیتر کروپوتکین 

Peter Kropotkin

ترجمه از: پیمان پایدار

این نسخه اولین بار در سپتامبر 1906 منتشر شد 

Black Cat Press

ww.blackcatpress.ca

4508 118 Avenue

Edmonton,Alberta

T5W1A9 

========================= 

  فصل ششم:مسکن

=========================

کسانی که رشد ایده های سوسیالیستی در میان کارگران را بدقت دنبال کرده اند باید توجه داشته باشند که در مورد یک مسئله قابل توجه/مهم - 

یعنی 

مسکن مردم، یک نتیجه قطعی به طور ناشناخته رسیده می شود. این یک واقعیت شناخته شده است که در شهرهای بزرگ فرانسه و در بسیاری از کوچکترها نیز کارگران به تدریج دارند به این نتیجه می رسند که خانه ها به هیچ وجه مالکیت کسانی نیست که دولت آنها را به عنوان صاحبانشان به رسمیت می شناسد.

این ایده به طور طبیعی در ذهن مردم شکل گرفته است و هیچ چیز دیگر آنها را متقاعد نخواهد کرد که "حقوق مالکیت" باید به خانه ها گسترش یابد.

خانه توسط صاحب آن ساخته نشده است. توسط کارگرهای بی شماری بنا شده، تزئین  ومبله گردیده توسط کارگران بیشماری- در محل چوب بری، میدان آجر، و کارگاه، توسط زندگی عزیز و با دستمزدی حداقل.

پولی که توسط مالک خرج شده،محصول دسترنج خود او نبوده

. همانند تمام ثروت های دیگر، با پرداخت 

دو سوم و یا نیمی از آنچه که حق کارگران بوده، جمع آوری شده است.

علاوه بر این- و در اینجاست که شناعت کل روند/پروسه درخشش بیشتری می گیرد - خانه ارزش واقعی خود را مرهون سودی است که صاحبش می تواند از آن بدست آورد. در حال حاضر، این سود حاصل این واقعیت است که خانه او در یک شهر ساخته شده - در تراکمی از هزاران خانه دیگر، که دارای خیابان های اسفالت، پل ها، کوچه ها و ساختمان های عمومی خوبیست که برای ساکنین و هزاران نفر دیگر راحتی و تسهیلاتی، 

ناشناخته در روستاها، فراهم 

میکند ؛ یک شهر در ارتباط منظم با دگر شهرها، خودش مرکز صنعت، تجارت،علم وهنر؛شهری که کار بیست یا سی نسل آنرا قابل زندگی، سالم و زیبا کرده است.

یک خانه در بخش های خاصی از پاریس ممکن است هزاران پوند استرلینگ ارزش گذاری شود، نه به این دلیل که هزاران پوند ارزش کار در آن خانه خاص صرف شده ، بلکه چون در پاریس است؛ زیرا برای قرن ها کارگران، هنرمندان، متفکران و مردان قلم وکاغذ/نویسندگان به پاریس کمک کرده اند تا آنچه امروز هست شود - یک مرکز صنعت، تجارت، سیاست، هنر و علم؛ زیرا پاریس گذشته ای دارد؛ زیرا به لطف ادبیات نام خیابان های آن واژه خانواده ها در کشورهای خارجی و همچنین در داخل است؛ زیرا این میوه هجده قرن زحمت است، کار پنجاه نسل از کل ملت فرانسه.

پس چه کسی می تواند کوچکترین قطعه زمین یا ساختمان مهم را بدون اعمال بی عدالتی آشکار به خود اختصاص دهد؟ چه کسی، پس از آن، حق دارد به هر پیشنهاد دهنده ای  کوچکترین بخش میراث مشترک را به فروش برساند؟

در همین راستا، همانطور که گفتیم، کارگران موافق هستند. ایده خانه های رایگان، در زمان محاصره پاریس، حاکی از وجود آن بود، زمانی که فریاد برای کاهش هزینه ها ی خالص و ساده/اجاره از درخواستهای صاحب خانه ها بود. بار دیگر در طی کمون پاریس 1871 ظاهر شد، زمانی که کارگران پاریس انتظار داشتند که شورای جمعی/کمون تصمیم جسورانه ای مبنی بر لغو اجاره بگیرد. و هنگامی که انقلاب جدید برسد، اولین سئوالی خواهد بود که فقرا به آن اهمیت خواهند داد.

چه در زمان انقلاب یا در زمان صلح، به کارگر باید به نحوی از انواع مسکن داده شود؛ او باید نوعی سقف روی سرش داشته باشد. اما،هرچند،مسکن شما میتواند خانه خرابه در هم بر همی باشد، همیشه صاحبخانه ای هست ه میتواند شما را بیرون کند. در حقیقت، در طی

انقلاب او نمیتواند امین صلح/قاضی و پلیسی را پیدا کند تا لباسهای ژنده و احشام شما را به خیابان بریزد،اما چه کسی می داند که دولت جدید فردا چه خواهد کرد؟ چه کسی می تواند بگوید که دوباره متوسل به زور نخواهد شد، وگروه پلیسی را بر سر مستاجر خراب نکند و آن را از کلبه اش بیرون؟ ما دیدیم که کمون پاریس تنها تا اول آوریل لغو اجاره بها را اعلام کرد!(1) پس از آن اجاره باید پرداخت شود، هرچند پاریس در حالت هرج و مرج و صنعت متوقف شده بود؛ به طوری که "فدراسیون" به هیچ وجه وابسته نبود- برای او و خانواده اش، فقط پانزده پنس مستمری تعیین کرده بود!

(1) فرمان 30 مارس: با استفاده از این فرمان اجاره به موجب شرایط اکتبر، 1870، و ژانویه و آوریل، 1871 لغو شد.

در حال حاضر کارگر را باید به این امر آگاه گرداند که به وضوح ببیند که در امتناع کردن در پرداخت اجاره به صاحبخانه او صرفا از بی نظمی اتوریته سود نمی برد . او باید درک کند که لغو اجاره یک اصل شناخته شده است، بطور خلاصه، توسط موافقت عامه ضمانت اجرایی دارد، که مسکن بدون اجاره حقیست که توسط مردم با صدای بلند اعلام شده است.

آیا ما می خواهیم منتظر بمانیم تا این اقدام/ تدبیر، که هماهنگ با حس بی عدالتی هر انسان صادق است، توسط چند سوسیالیست پراکنده در میان عناصر طبقه متوسط که حکومت موقت آنرا تشکیل خواهد داد، گرفته شود؟ اگر این کار انجام شود، مردم ، در واقع، باید به مدت طولانی تا بازگشت واکنش صبر کنند!

به همین دلیل است که امتناع از اونیفورمها و مدالها - نشانه های بیرونی اقتدار و بردگی - و افراد باقی مانده در میان مردم - انقلابیون مشتاق در کنار توده ها کار خواهند کرد، که لغو اجاره خانه، سلب مالکیت خانه ها، ممکن است تبدیل به یک واقعیت شوند. آنها زمینه را فراهم میکنند و رشد ایده ها را در این مسیر تشویق/ ترغیب می کنند و وقتی که میوه کارهای آنها رسیده شد؛مردم خانه ها را بدون توجه به نظریه هایی که قطعا در مسیر آنها قرار می گیرند، مورد سلب مالکیت قرار می دهند، نظریه های مبنی بر پرداخت جبران خسارت به صاحبخانه، و در درجه اول پیدا کردن بودجه های لازم

در روزی که سلب مالکیت خانه ها اتفاق بیافتد، در آن روز کارگران استثمار شده متوجه خواهند شد که دوران  جدید فرا رسیده، که کارگر دیگر نیازی به تحمل یوغ غنی و قدرتمند را ندارد، که برابری آشکارا اعلام شده، که این انقلاب یک واقعیت است، و نه یک تئاتر - باورگونه، مانند بسیاری از دیگران قبل از آن.

اگر ایده سلب مالکیت توسط مردم به تصویب برسد، به رغم تمام موانع غیرقابل تحمل که با آن مواجه می شوند، اجرا خواهد شد.

البته، مردم خوب در لباس های جدید که در صندلی های رسمی هتل د.ویل نشسته اند، مطمئنا خودشان را در موانع انباشته شده مشغول خواهند کرد. آنها درباره پرداخت غرامت به صاحبخانه، تهیه آمار و تهیه گزارش های طولانی صحبت خواهند کرد. بله، آنها قادر به تهیه گزارشات به اندازه کافی بلند خواهند بود تا فراتر از امیدهای مردم پیش روند، که پس از انتظار و گرسنگی در خلوت اجباری و دیدن اینکه هیچ چیز از همه این تحقیقات رسمی بدست نمی آید،روحیه و ایمان به انقلاب را از دست داده و بستر را  برای مرتجعین خالی میگذارند. بوروکراسی جدید دست آخر سلب مالکیت را  در نزد همگان مملو از تنفر/نفرت میکنند.

در اینجا، در واقع، سنگی است که ممکن است امید ما را از بین ببرد. اما اگر مردم گوش ناشنوا به استدلال های عجیب و غریبی که برای خیره کردن آنها استفاده می شود دهند، و متوجه شوند که زندگی جدید نیازمند شرایط جدید است و اگر آنها این وظیفه را خودشان انجام دهند، سپس بدون  دشواری بزرگی ،سلب مالکیت می تواند انجام شود.

"اما چگونه؟ چگونه می توان آن را انجام داد؟" شما از ما میپرسید. ما سعی خواهیم کرد به این سئوال پاسخ دهیم، اما با ملاحضاتی. ما قصد نداریم طرح های سلب مالکیت را در کوچکترین جزئیات آن نشان دهیم. ما پیش از این می دانیم که هر فردی یا گروهی از افراد می توانند امروز را پیش بینی کنند، وقتی که این واقعیت اتفاق می افتد، به مراتب فراتر از واقعیت است. انسان چیزهای بیشتری را انجام می دهد و آنها را بهتر و با روش های ساده تر از آنچه پیش از آن به او تعلق دارد، انجام می دهد. به این ترتیب ما خوشنود از نشان دادن شیوه ای هستیم که سلب مالکیت می تواند بدون دخالت دولت انجام شود. ما پیشنهاد نمی دهیم که راهمان را دور میکنیم تا پاسخی به کسانی که اعلام می کنند این امرغیرممکن است داده باشیم. ما خودمان را محدود به این پاسخ میکنیم که ما حاملان هیچ شیوه خاصی از سازماندهی نیستیم. ما تنها نگران این هستیم که نشان دهیم که سلب مالکیت می تواند توسط ابتکارات مردمی انجام شود و از هیچ راه دیگری نمی تواند صورت گیرد.

به احتمال بسیار زیاد به نظر می رسد که به محض اینکه تقریبا مصادره آغاز شد، گروه هایی از داوطلبان در هر منطقه، خیابان و بلوک خانه ها ظهور خواهند کرد و متعهد به پرسیدن تعداد آپارتمان ها و خانه هایی که خالی و آنهای که پر جمعیت هستند، و حلبی آبادهای ناسالم و خانه هایی که برای ساکنان آنها خیلی بزرگ است و ممکن است به راحتی برای کسانی که در مکانهای مستهجن به سر می برند استفاده شود. در مدت چند روز این داوطلبان لیست های کاملی از خیابان و منطقه همه آپارتمان ها، مستغلات، کاخهای فامیلی و خانه های ویلائی، تمام اتاق ها و سوئیت اتاق ها، سالم و  ناسالم، کوچک و بزرگ، لانه های متعفن و خانه های لوکس تهیه میکنند.

  با ارتباط داشتن آزاد با یکدیگر، این داوطلبان به زودی آمار خود را کامل خواهند کرد. آمار اشتباه می تواند در اتاق های هیئت مدیره و اداری تولید شود، اما آمار واقعی و دقیق باید با فرد شروع شود و از ساده تا پیچیده.

سپس، بدون انتظار برای ترک کسی، این شهروندان احتمالا می روند و رفقای خود را پیدا می کنند که در آلونکهای نفرت انگیز زندگی می کنند و فقط به آنها می گویند: "این یک انقلاب واقعی است و این بار، رفقا، و هیچ اشتباهی در مورد آن وجود ندارد. به چنین محلی در این شب بیایید؛ تمام محله آنجا خواهند بود؛ ما به توزیع مجدد مسکن اقدام خواهیم کرد. اگر شما از آلونک زیر شیروانی خود خسته شده اید، بیایید و یکی از آپارتمان های پنج اتاقه موجود را انتخاب کنید و هنگامی که شما بدانجا نقل مکان کردید، همانجا بمانید، هرگز نترسید. مردم مسلح هستند، و کسی که به خودش جرات اخراج کردن شما را می دهد، باید به آنها پاسخ گو باشد. "

 به ما گفته میشود "اما هر کس یک خانه خوب و یا یک آپارتمان بزرگ می خواهد!".نه، شما اشتباه می کنید. راه وروش مردمی زیاده خواهی آسمان هفتمی نیست

. برعکس، هر بار که شاهد این بودیم که مردم به درست کردن اشتباهی اقدام ورزیده اند ، از حس خوب و غریزه ای که توده ها از عدالت دارند مات و مبهوت مانده ایم . آیا ما تا بحال از آنها تقاضا غیر ممکن دیده ایم؟ آیا ما تا به حال دیده ایم که مردم پاریس بین خود دعوا کنند زمانی که منتظر جیره های خود از نان یا چوب در طول دو محاصره و یا در طول سال های وحشتناک 4- 1792 بودند؟ صبر و تفویضی که در میان آنها در سال 1871 حاکم بود، به طور مداوم مورد تحسین مطبوعات  خارجی بود؛ و در عین حال این منتظران صبور خوب می دانستند که کسانی که دست آخر میرسند روز را باید بدون غذا یا آتش بگذرانند.

ما انکار نمیکنیم که بسیاری غرایز خودخواهانه در افراد ایزوله در جوامع ما وجود دارد. ما کاملا از آن آگاهی داریم. اما ما معتقدیم که راه برای احیای و تقویت این غرایز،همانا محدود کردن مسائلی چون مسکن مردم به هر هیئت یا کمیته، در حقیقت، به رعایت توطئه رسمی در هر شکل یا فرم است. سپس در واقع تمام عواطف شرارت به منصه ظهور می آید و به این تبدیل میشود که چه کسی بیشترین نفوذ را در هیئت مدیره دارد. کمترین

نابرابری باعث بروز گول زدن واتهامات می شود. اگر کوچکترین مزایایی به هر یک داده شود،بدون هیچ دلیلی، داد و فریاد/قیل و قال مطرح می شود.

اما اگر مردم خودشان، در خیابان ها، مناطق/بخشها و کلیساها سازماندهی شده باشند، متعهد شوند که ساکنان محله های فقیرنشین را به خانه های نیمه خالی طبقه های متوسط منتقل کنند، این ناراحتی های ناخوشایند، نابرابری های کوچک به راحتی برطرف می شوند. به ندرت درخواست تجدید نظر به غرایز خوب توده ها شده است - تنها به عنوان آخرین گزینه، برای نجات کشتی از غرق شدن در زمان انقلاب - اما هرگز چنین درخواست بیهوده ای نشده است؛ قهرمانی، از خود گذشتگی زحمتکشان هرگز در پاسخ دادن به شکست نیانجامیده. و در نتیجه در انقلاب آینده خواهد بود.

اما در تحلیل نهایی (در پی همه گفته ها و کرده ها)، برخی نابرابری ها، برخی بی عدالتی های اجتناب ناپذیر

، باقی خواهد ماند. افرادی در جوامع ما وجود دارند که هیچ بحران بزرگی نمیتواند آنها را از باتلاق عمیق خودخواهی که در آن غرق شده اند، نجات دهد. سئوال،هر چند، این نیست که آیا بی عدالتی وجود خواهد داشت یا خیر، بلکه چگونگی محدود کردن تعداد آنها است.

در حال حاضر تمام تاریخ، تمام تجربه نژاد بشر و تمام روانشناسی اجتماعی، نشان داده که بهترین و عادلانه ترین راه اعتماد کردن به

تصمیم  گرفتن افرادی است که مسئله مذکور بیشترین ربط را به آنها داشته باشد. این فقط آنها هستند که می توانند صد و یک جزئیات را که در هر توزیع مجدد رسمی باید در نظر گرفته شود، در نظر بگیرند و اجازه دهند.

علاوه براین، به هیچ وجه لازم نیست که فورا یک توزیع مجدد کاملا مساوی تمام خانه ها را انجام دهیم. بدون شک در ابتدا برخی از ناراحتی ها وجود خواهد داشت، اما در جامعه ای که سلب مالکیت را به تصویب رسانده است، مسائل به زودی حل خواهد شد.

وقتی بناها، و نجارها، و همه کسانی که نگران ساخت و ساز خانه هستند، می دانند که نان روزانه شان تامین است، آنها درخواست چیزی بهتر از چند ساعت کار در روز در حرفه قدیمی شان نخواهند کرد.آنها خانه های خوبی را که وقت کلی از خدمتکاران را می گرفته، در چندین ماه تبدیل به خانه هایی می کنند که به نهایت سالم تر و مناسب تر از خانه های کنونی خواهند شد. و به آنهایی که هنوز خانه های راحتی ندارند ، کمون آنارشیستی قادر خواهد شد که بگوید: "صبر و بردباری رفقا! قصرهایی عادلانه تر و بهتر از هرکدام که سرمایه داران برای خودشان ساخته اند، از زمین شهر رها شده از بندگی سر برخواهد 

کشید. آنها متعلق به کسانی خواهد بود که بیشتر از هر کسی بدان نیازمند است. کمون آنارشیستی با چشم انداز به دارایی ها نمی سازد. این آثار احداث شده برای  شهروندان، محصولات روح جمعی، به عنوان مدلهایی برای همه بشریت  خدمت خواهند کرد؛ آنها مال شما خواهند بود. "

اگر مردم انقلاب خانه ها را مصادره کنند و رایگان بودن مسکن را اعلام - کمونی شدن خانه ها و حق هر خانواده به یک خانه شایسته را تضمین، انقلاب از همان اول بعد کمونیستی به خود می بیند و روندی را شروع کرده که به راحتی برگشت از آن امکان پذیر نخواهد بود. این یک ضربه مهلک به مالکیت فردی میزد

سلب مالکیت خانه ها جوانب انقلاب اجتماعی را در بر دارد. شیوه اجرا و دستاورد آن بستگی به سرشت چیزهایی ست که در ادامه می آید. یا ما در یک مسیر خوب به سمت کمونیسم آنارشیستی حرکت میکنیم یا ما در گل فردیت گرایی مستبدانه باقی بمانیم.

آسان است دیدن مخالفت های متعدد- نظری/تئوریک، از یک سو، عملی از سوی دیگر، که با آن مطمئنا برخورد خواهیم کرد. چرا که این مسئله به حفظ بی انصافی به هر قیمت خواهد بود. مخالفان ما البته "به نام عدالت" اعتراض خواهند کرد. آنها بانگ خواهند زد "آیا این شرم آور نیست" که "مردم پاریس باید تمام این خانه های خوب را در اختیار بگیرند، در حالی که دهقانان تنها کلبه های درب و داغانی برای زندگی کردن دارند؟" اما اجازه ندهید ما اشتباه کنیم. این هواخواهان عدالت، با لغزش حافظه ای که دچار آن هستند، فراموش می کنند، "گریه شرم"ی که خودشان به طور ضمنی از آن دفاع می کنند. آنها فراموش می کنند که در همین شهر کارگر، همراه با همسر و فرزندش، در یک خانه زیر شیروانی دارند خفه می شود، در حالی که از پنجره کاخ غنی را می بیند. آنها فراموش می کنند که نسل های در حلبی آبادهای پرجمعیت رو به فنا می روند، گرسنِه هوا و نور خورشید هستند و مقابله با این بی عدالتی باید اولین وظیفه انقلاب باشد.

اجازه ندهید که این اعتراضات بی شرمانه/دو رو ما را عقب نگه دارد. ما می دانیم که هر گونه نابرابری که ممکن است بین شهر و روستا در روزهای اولیه انقلاب وجود داشته باشد، موقتی ست و ماهیتی که روز به روز خود را تصحیح میکند؛ زیرا روستا در بهبود  مسکن های خود شکست نخواهد خورد، به محض این که دهقان از بار مسئولیت کشاورز، بازرگان، وام دهندگان و دولت رها شود. برای اجتناب کردن از یک نابرابری تصادفی و گذرا، آیا ما باید از تصحیح اشتباه باستانی مان دست برداریم؟

اعتراضات به اصطلاح عملی بسیار قوی/دشوار نیز نیستند. به ما پیشنهاد بررسی مورد سخت فرد ضعیفی میشود که با محرومیت به تدبیر خرید خانه ای به اندازه کافی بزرگ برای خانواده اش نائل گردیده. و ما قصد داریم او را از شادی به دست آورده خود محروم کنیم، او را به خیابان بندازیم ! قطعا نه. اگر خانه اش فقط به اندازه کافی بزرگ است برای خانواده اش، هر جوری شده به او اجازه دهید آنجا بماند. اجازه دهید در باغچه کوچک خود نیز کار کند؛ "پسران"/رفقای ما مشکلی برایش ایجاد نخواهند کرد؛ خیر، اگر نیاز باشند، به او کمک خواهند کرد. اما فرض کنید او اجازه مسکن میدهد، فرض کنید او اتاق های خالی در خانه اش دارد؛ سپس مردم به اجاره کننده میفهمانند که او نیازی به اجاره دادن به صاحبخانه سابق خود ندارد.همانجا که هستی بمان، اما رایگان. دیگر از دریافت کنندگان آزار دهنده اجاره خانه خبری نیست؛ سوسیالیسم همه اینها را ملغی کرده است!

 یا دوباره، فرض کنید که صاحبخانه دارای تعداد زیادی اتاق برای خود است، و زنی فقیر در نزدیکی او با پنج بچه در یک اتاق زندگی میکند. در این صورت مردم می بینند که آیا، با برخی تغییرات، این اتاق های خالی نمی توانند به یک خانه مناسب برای زن فقیر و پنج فرزندش تبدیل شود. آیا درست تر و عادلانه تر نخواهد بود، که مادر و پنج فرزند کوچکش را در یک اتاق نامطلوب زیر شیروانی رها نکرد، در حالی که 'جناب گورجس میداس'(*) به راحتی درعمارت بزرگ خود خالی نشسته باشد؟ علاوه بر این، جناب خوب گورجس احتمالا تسریع خواهد کرد با موافقت خودش؛ همسرش خوشحال خواهد شد که از نیمی از خانه بزرگ و بی نظیرش رها شود، زمانی که دیگر گروهی خدمتکار برای حفاظت از آن وجود ندارد.

(*)Sir Gorgeous Midas

مدافعان قانون و نظم می گویند: " بنابراین شما قصد دارید همه چیز را زیر و رو کنید." و "هیچ پایانی برای خلع ید ها و اخراج ها نخواهد بود. 

آیا بهتر نیست با خارج کردن همه از در و توزیع مجدد جمعی خانه ها 

شروع تازه ای داشته باشیم

؟ " 

بنابراین منتقدان ما؛ اما ما قویا متقاعد شده ایم که اگر هیچ حکومتی دخالتی در امور نداشته باشد، اگر

 تمامی تغییرات به آن گروه های آزادی سپرده شود که برای انجام این امور ظهور کرده اند، خلع یدها و اخراج ها کمتر از آنهایی خواهد بود که در طول یک سال تحت نظام فعلی، به دلیل .درنده خویی مالکان

در وهله اول، در همه شهرهای بزرگ تقریبا به اندازه کافی خانه ها و آپارتمان ها خالی برای مسکن دادن به تمام ساکنین مناطق فقیر وجود دارد. در مورد کاخ ها و سوئیت آپارتمان های خوب، بسیاری از زحمتکشان اگر بتوانند در آنجا زندگی نمی کنند.کسی نمیتواند چنین خانه هایی را بدون کلی پیشخدمت " نگهداری" کند. ساکنان آنها مجبور خواهند شد 

به جستجوی خانه های کمتر لوکسی باشند. خانم های فاخر به این مهم خواهند رسید 

که کاخ ها به خوبی با آشپزخانه شان سازگاری خوبی ندارد. به تدریج مردم قرار خواهند گرفت. نیازی به هدایت کردن با سرنیزه به خانه های زیر شیروانی نیست، یا نصب لازاروس(*) به کمک ارتش مسلح 

در کاخ

. مردم با آرامش در خانه های موجود با کمترین اصطحکاک و اختلال

 قرار خواهند گرفت

. آیا ما نمونه ای 

از کمون های روستایی نداریم که به باز توزیع کشتزار/مزارع اقدام می ورزند و آنقدر کم مزاحم صاحبان تخصیص/جیره  میشوند که تنها می تواند ستایشگر هوش و حسن نیت روش هایی را که آنها بکار میبرند گردند؟ 

کشتزار/مزارع 

کمتری تحت مدیریت کمون روسی 

دست عوض کردند 

تا جائیکه مالکیت شخصی در نوسان، و برای همیشه جدلهایشان را به دادگاه های قانونی کشاندن. و آیا ما باید معتقد باشیم که شهروندان شهر بزرگ اروپایی، هوشمندی و سازماندهی کمتری از دهقانان روس یا هندوستان خواهند داشت؟

(*)Lazarus

علاوه بر این، ما نباید از این واقعیت تعجب کنیم که هر انقلاب به معنای یکسری اختلال در زندگی روزمره است و کسانی که انتظار دارند انجام صعودی فوق العاده از زندگی جاری یکنواخت قدیمی بدون مثلا تکان دادن ظروف غذا از روی میزهای شام خود باشد در اشتباه خواهند بود. درست است که حکومتها می توانند بدون ایجاد مزاحمت شهروندان شایسته در سر میز غذایشان تغییر کنند، اما جنایات جامعه نسبت به کسانی که از آن تغذیه شده اند و پشتیبانی گردیده اند، به هیچ وجه از سوی حیله/تردستی سیاسی احزاب اصلاح نمی شوند.

بدون شک یک اختلال وجود خواهد داشت، اما نباید از تخریب خالص باشد؛ باید به حداقل برسد. و دوباره - غیرممکن است که تاکید بیش از حد بر این اصل داشته باشیم - خطاب ما طرفین ذینفع خواهند بود، و نه هیئت مدیره ها و کمیته ها، که بهترین موفقیت را در کاهش دادن جمعی ناملایمات/دردسرها برای همگان بهمراه خواهد داشت .

مردم،وقتی که باید توسط صندوق رای نماینده ای سبک مغز/گیج که درخواست افتخار نمایندگی شان را می کند انتخاب کنند، مرتکب اشتباه روی اشتباه می شوند.این 

نماینده مسئولیت شناخت همه چیز، انجام همه کار ، و سازماندهی تمام و کمال به عهده اش هست. اما زمانی که مردم مسئولیت سازماندهی آن چیزی که می دانند، که مستقیما رویشان تاثیر می گذارد، را 

به عهده میگیرند

، آنها از همه "احزاب ناطق"ی(*) را که بر روی هم بگذارید  بهتر آن کار را انجام می دهند. آیا کمون پاریس یک نمونه بارز نیست؟ و اعتصاب بزرگ باراندازها ؟ و آیا ما شواهد مکرر این واقعیت را در هر کمون روستایی نداریم؟

(*)"talking-shops"